Huzuru koklamak diye birşey var.
Bilir misin?
Gerçi sen nereden bileceksin…
Değer vermeyen sen,
Sevmeyen sen,
Yinede anlatmak isterim…
Belki sözlerim kulaklarına küpe olur.
Belki de sözlerim olurda kalbinin kapısını çalar,
Huzuru ben sende koklamıştım.
Senin o pamuk ellerinde,
Minik gözlerinde.
Sanki kalbin huzurun başkentiydi.
Sana sarılınca pırpır atan kalbin.
Boynuna dolanınca misler gibi kokan boynun,
Suratımdaki nedensiz gülüşler,
Hepsi senden bana emanet.
Varsın huzur olmasın.
Sen bunları bilmedikten,
Sana verdiğim değeri göremedikten sonra.
Sevgimi,hislerimi, kalbimi açmışken sana.
Varsın huzur olmasın…