Umutlarıma kelepçe vurulmasa belki bu kadar kapanmazdım içime,
Çöküşüm bu kadar hızlı olmazdı,
Ve bu kadar hoyratça harcamazdım yüreğime dolan kıvılcımı…
Dudaklarım mühürlenmese belki bir an bile vazgeçmezdim adını anmaktan,
Sesine sesimi katmak için can atıyor olurdum hala…
Ölmeseydi içimdeki neşeli çocuk,
Kim bilir, belki katardım ömrünü ömrüme;
“Biz” hep evcilik oynardık.
Bir yastıkta sen, bir yastıkta ben…