Gidişine en çok üzüldügüm çocuk,bir yandan insan. Hic bu kadar aglamamıstım ben kimsenin gidişine. Masum varlıklar unutulmuyor bende. Simdi en azından ufaktan bir köşeden varlığını hissettirirsen güzel olurdu. Ben artık kimseyi tanımıyorum. Hiç kimsede inan kimsede senin gibi samimi değiller bana. Farklı insanlar tanıdığını biliyorum hem de benden daha kısa sürede. Ama ben artık tanıyamiyorum. Benim gezegenimde herkes maske kullanıyor çünkü. Hemde çeşitleri yüzlerce
İzlediğimiz yıldızlar kadar çok sayıda. Ve ben hangi insana hangi niyetle baktığımı bilmiyorum. Dünya dışında yaşayanlar bunu anlayamazlar. Beni uğurladıgın gece çok ağladım. Seni bir daha görecek olsam binlerce söz alırdım senden. Ve baska yerleri tanımak arkadaşlarınla arkadaş olmak isterdim. Bunu sana yazarken bi yandan rahatsızim. Çünkü bir türlü samimi olamıyorum. Hayır seninle alakası yok,kendimle samimi değilim ben. Kendimden bunaliyor muyum yoksa, sıkılıyor muyum? Çok az değer veriyorum,kötüler bile yüceltirlerken kendilerini. Fakat samimiyet nasıl kazanılır bilmiyorum. Uzun müddet tek başıma olsam ve çevrem sakin,huzurlu olsa kazanır miydim? Böyle samimiyetsiz bir hayatta güvende kalmaktan bahsediyorlar bana. Ve bunun içinde birçok şeyi feda etmemi istiyorlar. İşte bundan nefret ediyorum. Bacağımı kırmamamı ,evi yakmamı,galiba bir yerlerime ateş degmesin istiyorlar. Beni daha önemli bir şeyler için hazırlıyorlar. Düşümde neyi kimi gördüm bu önemsiz. Bütün bunları düşünebildikten sonra diğer her şey o kadar bayat ki. Aslında bunlar dışında ve ilerinde çok şey konusmak isterdim senimle. Karşımda pencereden baktığımda yoldan geçen arabalar,gürültüler,koca bir bina olmasaydı,evet belki bir şans olurdu.fakat simdi gökyüzüne baktığımda,zaten küçük bir alan kaplıyor burda,hangi yıldızdasında bilmiyorum,zaten hiçbir yıldızı göremiyorum. Yoklar kayıplar ve ben seni özlüyorum….