Yaşayarak hüzünlenmeyi, yazarken yaşıyorum.Hüzünler damla damla dökülür ya kağıda,zavallı bir ihtiyarın bakışlarında ki görmüş geçirmişliği gibi…öyle bulutlu hatıralar yaşanmışlıklar.Ve öyle de bir dert silsilesi, yaşayarak her bir kelimeyi.İnsan umuduyla kaygısıyla nefretiyle sevinciyle hüznüyle susmasıyla konuşmasıyla kıvrak zekâsıyla insansa; kalemi, kağıdı, şiiri, romanı, felsefesi, kitabı, dergisi, müziği, sanatıyla bir o kadar da insan.İçi bir inanç deryası, her ân dalgaları kayalıklarla çarpışmaya meyilli.Yüreği bir kuş bazen bir aslan yuvası…İnsan bu, mürekkebi bir gün elbet bitecek..Kalem kalem olmuşluğuyla değil, eserleriyle bilinecek.