Yalnızlık ne garip bir kelime, ne garip bir sıfat ve ne garip bir his. Yalnızlık gözükür, yalnızlık kaybolur ve yalnızlık hiç varolmaz. O zaman bu onu soyut mu somut mu yapar. Elde tutulan mı yoksa kaybedilen birşey mi yapar. Yalnızlığın tanımsızlığı içinde tanım arıyormuş gibi hissediyorum.
Var ama yok, yanıbaşında fakat çok uzağında. Gözünün taa içine kadar bakan, o sıcacık yüreğine dokunan tarif edilemez his. Aslında tarif edersinde hani şey, şey gibi işte. Anladınız siz onu…