Şimdi yollar dargın bu vedalara. Giden dönmüyor. Dönse bile eskiden olduğu kişiyi bulamıyor bıraktığı yerde. İnsan kalbinde uğurlayamadıkları yüzünden yaşadığı şehirden kendini uğurluyor. Bazen gitmeli insan. Ya kendinden ya da yaşadığı şehirden. Yaşadığı şehirden gidemeyen insan kendinden gidiyor. Ardından tek bir el bile kalkmıyor. Sular dökülmüyor arkasından. Bir bekleyeni olmuyor. “Bekle, döneceğim.” diyeceği kimseyi bulamıyor ardında. En zor vedadır insanın kendini uğurlaması, kendini uğurlamak zorunda kalması. Sessiz insanlara, gözleri uzaklara dalan insanlara iyi bakın. Onlar hep içinden kendini uğurlamak zorunda bırakılanlanlardır.