Denizin ufka uzandığı yerde,
Fakat kendisi prangaların gerisinde.
Kalbinin odacıkları bile güneşe hasret.
Ve ruhu bilmediği bir ruhu özlemekte.
Valizini el çabukluğuyla toplamaya alışmışken,
Yıllardır dağınık bırakmış kalbini.
Esareti dağınıklığından belli ki.
Bu yüzdendir özlediğini içeri buyur edememesi.
Toplasa, toparlansa ” gel”diyecekti.
Hele bir de unutmasaydı sevmeyi, sevilmeyi,
Güneşin dalgalarla dansını izleyecekti.
Kim bilir,
Belki,
Birgün,
Biri,
Prangalarından kurtarır.
Kalbini avuçlarına bırakır.
Belki,
Güneşten bile tesirli,
Batmamaya yeminli,
Bir sevda yerleşiverir ufka.