Bugün yine duvarlarda,insanların yüzlerinde aradığım duyguları bulma peşindeyim.Bakıyor ve görmeye çalışıyorum.Yalnız bir insan olmuşum fark etmeden,kalabalıklar arasında bile…
kendimden başkasının sesini duymaz olmuşum en kötüsü de insanları tüketen bencilliğin kıskacına takılmışım .Onunla cebelleşirken fark etmeden o beni alt etmiş ruhuma nüfuz etmiş,beni kendisine hapsetmiş.
Ama bir yerlerde hala kaybolmamış insani değerlerimin usanmaz çığlığı belki de her şeye rağmen beni koruyan,sonra tam kurtuldum dediğim anda beni esir alan “kıskançlık”duygusu nefes alırken alamadığım nefese karşı hırçınlaştırmış beni.
İnsanları yadırgar olmuşum,gözlerim bir ateş topuna dönmüş.
Alamadıklarıma mı üzüyor beni yoksa kaybettiklerimin başka insanların elinde olması mı? Bilmiyor ,Anlamıyorum.
Bana ne oluyor.Yavaş yavaş kendimi yok ediyorum,bir çıkmaza sürükleniyor gibiyim.