Sahi, biz nerede tükettik hayatı? Yerini ezbere bildiğimiz televizyon kanallarında mı? Yarım bırakılmış kitapların okunmamış satırlarına mı gizlendi hayat?
Fotoğraf albümlerinin arasından kuş ölüleri topluyorum sabaha kadar. Küf kokuyor yıllanmış fotoğraflar, kan kokuyor. Ve yine küf kokan, varlığı unutulmuş o çekmece de yerini alıyor.
Kentin gösterişli ve yüksek binalarında çürümüş ruhlarımız. Güneşi görebilsek kanatlanacaktık. Sahil kenarlarında satılan uçan balonlar ve pamuk şekerler grinin bilmem kaç tonuna renk katan tek şey oluyorlar. İyi ki varlar renksiz günleri renklendiren adamlar.
Tek teselli bu..
Tuğçe Hızal