Ben böyle gördüm merak etme.Bununla büyüdüm.Böyle yaşadım.İnsanlar gelirler,sen daha kendini anlatmadan sözünü keser ve giderler.Gidenlerle büyüdüm ben.Kalanlar yalnız bir kadının sigarasına tekabül eder.Anlıyorum hepinizi.Hasta bir ruhla uğraşmak yada onu hasta olarak adlandırmak ancak sizin ve sizin gibilerin dudaklarından çıkar.Ben yıkılan saltanatımın çocukluk demirlerinde asılı kaldım.Ancak bu benim suçum değil.O demirlerde çürümek yada yaralanmak isteğim doğrultusunda gerçekleşmiş bir yol değil.Benim saptığım bir bataklık orası.Tek başıma çıkamam ve gittikçe nefes alamayacak kadar derinlere batıyorum.Tek yapmanız gereken beni çekip çıkarmak yada kafamı bir taşla ezip bedenimi ölüme yolculamak.Beni dinlemediniz.Ben sizin gördüğünüz,yada anlamak istediğiniz gibi değilim.Size sayfalarımı açtım ve her bir sözcüğün göz yaşıyla dağılışını gösterdim.Hiç bir acım kurgudan ibaret değildi.Üstelik utanmadım.Okumanız için fırsat verdim ki benim gibi düşünün.Bir kez olsun da benim gözlerimden gülün.Hiç biri kederli bir yağmurun ardından uyunan uyku olmadı hayatımda uyandığımda oh be rüyaymış! diyemedim.Hikayem vardı mutlu sonu olmayan çünkü hiç bir zaman sayfanın sonuna gelmeyen.Hep eksik.Kollarımı sizin ve sizin gibilerin kanatlarına uzattım.Benim kanatlarım çocukluğumun demirlerinde parçalanmıştı,kopmuştu.Uçmadan sizin gökyüzünüzde yaşamak gözünüzde hasta bir kuş ibaresinde olmaktı.Bununla da başa çıktım.Size uçmadan da yaşayabileceğimi gösterdim.
Buna rağmen gördükleriniz duyduklarınızı etkilemeyecekti.Çünkü yaralıydım kan,kir,gözyaşı kokuyordum.
Elleriniz omuzlarımı,belimi kimi zaman saçlarımı sardığında cinayetin delillerini avuçlarınız dan silmek için bir bir gittiniz.Bir cinayet kurbanıydım.Kimin yada neyin bana bu zararı verdiğini biliyordunuz ama beni kurtarmak yerine susuyor dunuz.Kimse bana inanmazdı.Kimseye kafamın içindeki deliği gösteremezdim.Orada neler olduğunu yada kuyumun içine atılan taşlarda, nasıl çırpındığımı size anlatamazdım.Çünkü insanın üzerine hasta bir kimlik konulduğunda bunu değiştirmenin zihinlerden silmenin tek yolu ya ölmek yada öldürmektir.İkisini de istemiyorum daha kadehinde soğumamış acılarım ortasını dolduramadığım satırlarım var.Bundan sonra ne olur bilemem.Ama tek bildiğim öfkeyle sulanıyorum.Ondan besleniyorum.Yakında ona itaat edeceğim.Sizin gibi.Sizin beslendiğiniz her duyguya itaatiniz gibi.Ama unutmayın itaat ettiğiniz şeyi ya öldürürsünüz yada sizi ele geçirmesine izin verirsiniz.Ölümüm sessiz olacak.Yavaş ve kimsesiz.
Karanlık dünyamın iç kabuğundan kurtuldum
Boşluğa sürükleniyorum amansız bir acı ve rüzgarla
Acıkmak yok.Uyumak yok.Ve en önemlisi hissetmek yok
Çünkü burada senin aradığın insan yok.
Onu az önce öldürdüm.
Bir tutam umutla.
Ve en derine gömdüm
Öfkenin ve kirin en derinine
Topuklarımla dahi dokunmadım cesedine
Kusursuz bir cinayetin ortaya attığı en büyük ziyafetti
Öldürmek ve dokunmamak
Çünkü bilirdim
Avuçları katil olan insan yaşayamazdı
Ve ben bu gece karanlık dünyamın iç kabuğundan kurtuldum
Sığınacak tek satırım
Demlenmiş tek acım var.