Ne boktan şeymiş lan bu. İnsan nefes alırken yaşayamıyor. Kalbin atıyor ilk bulduğu boşlukta hemen duracakmış gibi.
Ne kadar zormuş lan. Bir zamanlar senin olan birisinden kalan tek şeyin sendeki bu acı olması.
Yanlış insanları doğru limanlar sanmışız. Gemimizi onların limanına bırakmışız da, geminin yandığına bir türlü inanmak istememişiz.
Tek başına iken bile bir tebessüm belirtisi gösterememek ne kadar zor şeymiş.
Geçecek mi bu illet.
Biliyorum, elbet geçecek.
Sonsuza dek kalacak değil ya.
Kalmaz demi. Kalan var mıdır acaba ?
Korkuyorum. Vazgeçememekten korkuyorum. Onda kalıp bir adım daha ileriye gidememekten korkuyorum.
Anlıyor musunuz? Ne olur birisi beni anladığını söylesin. Geçecek desin.
Geçecek, alışacaksın desin..