Kendimden bile sır gibi sakladığım sen varsın içimde…
Kalemimin anlatamadığı kadar güzel olan “SEN”…
Kelimelerin sadece adını zikretmeyi sevdiği bir gecede sırrımı denizin karanlık yüzüyle paylaşıyorum. Deniz o kadar karamsarki en ufak bir “MAVİ” göstermiyor bana. Yani biraz olsun “SEN’İ” göstermiyor… Sonra İstanbul giriyor devreye öğrenmiş Seni “İSTANBUL’um” diye sevdiğimi. Tüm güzelliklerini geceleyin gösteriyor, tüm ışıklarını gecenin karanlığına karşı sergiliyor. Bir ışık hariç, Senin gözlerin hariç tüm ışıklarını…
O kadar bakıyorum İstanbul’a; boğazına, köprülerine, kız kulesine, Sultan Ahmet’e, galata kulesine hiç aşkı göremiyorum. Oysa kaç aşığın hikayesi geçmiştir oralarda… Sonra diğer İstanbul’a bakıyorum aşkı görüyorum ışıkları o kadar güzel ki kendimi alamıyorum. Ama o İstanbul bana hiç uğramadan gidiyor. Beni onu sevdiğim gibi o İstanbul beni sevmiyor. Işıklarına bakarak eriyen kızı göremiyor’SUN…
-Büşra Aslan-