kan kusar gözlerim
dokunamazsın rüzgarıma
ellerin ölür bir gece vakti
çocuk kalmış gülüşlerle ağlarsın ardımdan
düğmesi kopuk gözyaşlarıyla giydirirsin sûretini.
sen bende kasırga iken
ben sende rüzgar fısıltısı bile olamadım
şimdi
hangi sonbahar saklar parmak uçlarımda ki cesetleri?
hangi yağmur kurutur gözkapaklarımda ki güneşi?
ah benim kapanmaz yaram …
giderken en çok içime geldin
içim seninle doldu taştı
insan en çok giderken mi kalıyor yoksa?
ey benim okumaya kıyamadığım mektubum…
dönüşünü bekliyor tüm şiirler
öyle bir gel ki bana gündüzün karanlığında
tüm gidişler utansın gitmelerden
ve tüm gelmeler can çekişsin yâre varmak için . . .
|| hakan say