Size yazdığım en anlamlı mektuptu yalnızlığım.
Kahveyi şekersiz içmeme benziyordu her şey,
tek kişinin yanındayken sadece , şekersiz kahve içtiğimi fark etmiyordum.
Bir şeyler hep diğerlerine benziyor.
Diğerleri öbürlerine,öbürleri de bir başka güzelliklere. En çirkinleri ve en kötülerine.
Kafamda ki orkestraya biri dur desin,Yoksa
sanat katili olarak öldüreceğim, öleceğim.
Hangi hastalık “yalnızlıkla savaş” tan kolaydır.
Grip bile insanı yerle yeksan ederken.
Meğer bir çocuğum varmış 7 yaşına girmek üzere.
Aslına bakarsan korktuğum konu ,beni bana övmüş olabilir miyim acaba ?
Bu işi de mi beceremedim ne ?
Siz, hiç sizi, size övdünüz mü ? Yaparsın dediklerinizle hüsrana ulaştınız mı.
Belki de tek dileğimdir bilinmez.
İçine bir çam ağacı tohumu gibi düşüp canın yansın istemişimdir.
kim bilir…
211112/07