Sıradan hayatımı saniyelerle güzelleştiren sensin.Sıradan hayatımı anlık da olsa sıradanlıktan çıkarmayı başarabilen sensin.Ve yine kalp ritmimi değiştiren de sensin.Bakıyorum da hayatımda gerçekten mutlu olduğum o kısacık anlarda hep sen varsın.
Seninle bir otobüste,seninle bir otobüs durağında,seninle bir yolda,seninle herhangi bir yerde.Var olduğun her yer güzel sanki.Her yeri sıradanlıktan çıkarmayı nasılda beceriyorsun bilmiyorum.Her görüşte bir umut oturur kalbimin en derinliğine uzun süre de kalkmazdı öyle.Hep kurgulardım bir şeyler,hep o umudu kullanırdım içimde.Hayır derdim kendime hayır!Bunlar birer rastlantı olamaz.Bunlar sadece tesadüften ibaret bir şey olamaz.Bir şeyler arardım içinde her kelimenden bir anlam çıkarmaya çalışırdım.Çünkü umut yakamı hiç bırakmazdı.Sanki içime sıkı bir düğümle bağlanmış gibi.Çözsen çözemezsin zaten.
Sonra ne mi oldu?Umut hep inceldi yıprandı.Birden koptu ve o gemi özgür kaldı.İyi mi oldu kötü mü oldu orası meçhul.Ancak şu var ki özgür oldu.
İçimde ki umut kopup beni gerçeklerle baş başa bıraktığında anladım ki her şey rastlantıdan ibaret.Evet sadece rastlantı daha ötesi yok.Dünya küçük ve rastlantılar muhtemel.Şimdi ne kelimelerinden anlam çıkarıyorum ne fotoğraflarından ne mekanlardan.Aklıma şunu kazıdım çünkü.’Sadece rastlantı.’