Yine doğuyor güneş.Dünya her saniye daha berbat bir yer oluyor,savaşlar bitmiyor, insanlar açlıktan kırılıyor,ağaçlar kesiliyor,çocuklar ölüyor, yeryüzü gitgide çöplüğe dönüyor. Filler dövüşürken de sevişirken de ezilen hep insanlık oluyor. Ama güneş her sabah inatla doğmaya devam edip bize her şeyin bitmediğini hatırlatıyor.
“Ümit işkenceyi uzatır” demiş Nietzsche. Doğru demiş. Ama hepimiz bir parça mazoşist değil miyiz zaten. Aydınlanan gökyüzüne, uyanan şehre, uçan kuşlara bakıp içimizdeki Polyanna’yı canlandırmak hepimize iyi gelir.
Evet ümit işkencedir belki, ama kusura bakma Nietzsche, biz MFÖ dinleyerek büyümüş çocuklarız, o yüzden bizim hala umudumuz var.