Yorgunum… Ruhum yorgun çıktı üzerime gelen kalabalıktan, bedenleri olup ruhtan yoksun insanlardan. Kuru kalabalığın ortasında bulunmaktan yoruldum…
Öyle bir şehirdim ki ben her caddem denize çıkardı. Martılar gezinirdi üzerimde, sürekli ılık ılık rüzgar eserdi. Kaldırımlarım rengarenti, her yandan çiçekler sarardı caddeleri. Öyle herkes bilmezdi bu şehri; sessiz, sakin ve güzeldi.
Ne zaman ki büyümeye başladı şehrim kalabalıklaştı. Eski, sakin, az ama yürekli, değerli insanların bulunduğu şehrimi özlemeye başladım. Yürürken kulağıma gelen o hoş müziği artık duymaz oldum. Çiçekler soldu yavaş yavaş, kaldırımlar rengini kaybetti. Artık kulağıma gelen tek şey gürültüydü. Samimiyetsiz yığınlardan çıkan, otomatiğe bağlamış bir gürültü…
Rüzgarın, denizlerin kayaları aşındırdığı gibi ufalanıyorum yavaş yavaş. Zaman beni nereye götürür bilemiyorum. Şehrimdeki eski çiçeklerimi çok özlüyorum…
Merve YILMAZBİLEK