Büyüyünce öğreniyormuş insan her şeyi, öyle derlerdi hep, bende inanırdım. Şimdilerde anlıyorum ki, büyüyünce öğrenilmez her şey, büyüdükçe öğrenilir. Aslına bakarsanız belki de demek istedikleri şey tamda buydu fakat küçücük bir anlatım bozukluğu bakınız nelere yol açıyor. Bende her çocuk gibi büyüdükçe öğreniyorum çoğu şeyi, zamanla, aheste aheste. Öğrenmeme el atanlar sağolsun diyorum, kafama vura vura öğretenler, şiddetle değil elbette , sözlerle. Hayatım boyunca bir şeyleri öğrenirken biri tutsun istedim ellerimden, en iyi şekilde anlatsın ve göstersin istedim gerçekleri. Kimse yapmadı bunu belki de yapamadı, gerçeklerle beni üzemeyecek kadar çok seviyorlardı. Bu cümleyi kurarken de hiç samimi değilim mesela, bunu da şimdi öğreniyorum. Hissedebildiğim tek sevgi hiç tanımadığım ve uzaklarda olduğuna kendimi inandırdığım, hayaliyle büyüdüğüm bir insanın sevgisidir. Gerçi benden haberdar olmayan birinin sevgisini hissetmek akla mantığa pek uygun düşmezdi de işte çocuk aklı der sıyrılırım işin içinden. Ben büyüyorum uzaklardaki insan, beni tanımadığını ve anlamadığını biliyorum ama yine de beni sev tamam mı ? Beni sev ve bana her şeyi sen öğret…