Nasıl olur da bir insan elin , kolun , he zerren olur ki.. Nasıl olur da ondan uzağa gidince sanki kendini bırakarak gitmiş gibi hissedilir.. Aldığın her nefeste nasıl olur da sanki onun kokusunu seçersin.. Ya da nasıl kendine sorarsın , bu güne dek nasıl yaşamışım nasıl nefes almışım nasıl tutunabilmişim bu çirkin dünyaya.. Çünkü o bu dünyayı güzel yapan.. O , tüm kötü kalpleri alt edip hayatını yaşanabilir kılan.. O güçlü yapan seni.. Elini tutsan başaramayacağın hiçbir şey yok.. O yanındayken dünya üzerinde daha huzurlu tek bir kalp daha güzel bakan tek çift göz yok.. Bir an , bir saniyelik bir an bıraksa elini , bakmasa gözlerine işte o an içi acıyor insanın.. Bir de özlemek var tabii.. Kokusunu , sesini , nefesini , verdiği huzuru , (boynunu) .. Bir de beklemek var , gün saymak , hasret çekmek ha bire .. Her bir saniyesine muhtaç kalmak var.. Her bir bakışı için , bir ömür kimseyi hiçbir şeyi görmesem de olur demek..