Bir insanın öldüğü gün,yalnızlığa direnmeyi bıraktığı gündür bence.Ben bugün kelebeklerimi saldım kafesinden,son nefesimi çektim içime,yalnızlığa merhaba dedim.Sanırım ben bugün öldüm.Bir şey olmadı.Sadece bir insan daha eksildi,Ankaradan.Fark eden oldu mu diye soruyorsan,sanmam.Beni özleyecek veya merak edecek birileri yok arkamda.Olsaydı,ölmezdim ki.Benim dalından tutunacağım bir şarkım bile yokken,ne yardım elinden bahsediyorsun,dalga geçme.
Her şey bir yana,en çok ne istedim biliyor musun? Beni ben olduğum için seven,geçmişimle kabul eden,ağlıyorum dediğimde teselli yerine çıkıp gelen insanlarla olmak istedim.Ama,amalar işte.Ne beni ben olduğum için sevdiler,ne de ağlıyorum dediğimde kapımı çalan oldu.Onlar gittiler.Gittiler ve ben mutsuzluktan öldüm.Aşk yemek ve dostluk nefes gibi.Bunları benden aldılar.Şu an ölüyüm.Onları gömmedim ben,kendimi gömdüm.Tabutum eksik sanmayın.Odam soğuk ve ölüm kokuyor,tabut gibi aynı.
Her neyse.Güneşin doğuşunu izlemek için bekliyorum.Saat 05:26 ama hala hava aydınlamıyor.Düşünsene,ben istedim diye,güneş bile vazgeçti doğmaktan.Neyse,gidip ölmenin tadını çıkarayım.Bu taraf güzel değil ama,gelmeyin.
“07.09.2013 – 05:29”