kusuş-um
içimdeki çocuk uzun zamandır bir yerlere yetişme telaşında. paslı makasların uçları bana dönük. ve ben makasları birileri yere koymadan alıyorum. doğrudan. saptım. sapıttım. kendi içimde bir zindan oluşturdum. mutluluğumu zincirledim. polyanna merdivende siyah şiirler yazıyor. yüzünü boyuyor. tırnaklarını ve saçlarını. kendi karanlığında onu görmenizi istemiyor daha fazla. merdivenler ıslak. lütfen kalk üşüteceksin. annem çorap giymediğimden şikayetçi. evden çıkıp dönmemeyi planlıyorum. ve sokak köpekleri intihar etmemem için başımda nöbet tutuyorlar. salıncaktan beşikler yapıyorum. ilaçlardan kaçıp yine ilaçlara sığınıyorum. düzen kelimesi belleğimden siliniyor. sadece uyku kalıyor. odamda tohumlarını attığımız bu depresyonun önünü alamadık. sihirli fasulyeler gibi büyüyorlar. camlarımdan taştılar. tül perdelerime takıldılar. küçükken balkonumuzda bir zürafa yavrusu beslemeyi isterdim. ya da evi suyla doldurup eşyalarla yüzmeyi. ben eksiliyorum. kendimden bir şeyler bırakıyorum her gün için. bu kadar zor olması normal mi?yoksa hep mi yapar bunu?