Yak canımı!
Hadi oyna bütün kozlarını!
Beni insanlığa düşman eden tüm sebepleri ağlaya ağlaya yüreğim avuçlarında anlatmıştım, hadi kullan hepsini.
”Herkesten her şeyi bekleyeceksin, insanoğlu neticede.” derken tam da bunu kastediyordum işte.
Şimdi aynaya bakarken gördüğün şeyi.
Mayınlar döşe kalbimin geçeceği tüm yollara.
Kabuklarını sök yaralarımın.
Yenilerini yarat.
En sevdiğimken, lanetlenen olmak için çabala.
Seninle sevmişken yaşamı, bir hareketle yine oyun dışı bırak beni.
Tekrar oyuna girmemi engelleyecek kadar büyük olsun bu defa hamlen!
Hadi, karşındayım!
İstediğin yerden başla yıkımına hayatımın.
Ama bil, ben bölünürken parçalara sen de bütün kalamayacaksın!
Yaşattığın her acı bumerang misali geri dönecek.
İçin soğuyacak en başta.
”Beni yaktığın gibi yaktım seni de.” diyeceksin.
Kollarında yarı baygın olduğum anları bile hücuma çıkabilmek için pas kabul edip gole koşacaksın.
Hatta etim koparcasına çığlık çığlığa anlattığım geçmişimi bile kullanacaksın.
Adileşeceksin, günlerdir karanlık bir odada tutulan köpek gibi saldıracaksın!
Ama olmayacak!
Yapamayacaksın!
Her hücren beni sayıklarken kolay olmayacak!
Beni bitirmeye çalışırken bir bakacaksın ki sen eriyip bitmişsin.
Çünkü kötülük doğuştan gelir; kalp sonradan siyaha boyanmaz!