Susup anlatamadıklarımız kalır ya içimizde
Geçip giden günler geçmemeye başlar ya
Zevk alamamaya başlarız
Göremez hale geliriz ufak bir mutluluğu
Tam umudu kesmişken gerçekleşir ya olası olmayan mucizeler
Yorulmak deriz biz buna.
Belki de yaşanılası her şey yaşanmamıştır daha
Düşmeye yeri kalmaz insanların gözümüzde
Zamanında kalkamadıysa düşenler içimizde…
Gözümüzden akan yaşlar da akmamaya başlar zamanla
Tüm acılar normal gelmeye başlar ya
Hüzünlü bir şarkı alıp götürmez bizi artık uzaklara
En hüzünlüsünü duymamış olsak bile
Kelimeler çıkmak istemez artık iki dudağın arasından
Bıkmıştır belki iki lafıyla kırıp dökmekten…
Özleriz zamanla sadece
Ya bir fotoğraf da yoksa elimizde
Y a gelmezse anılarda küsüp gözlerimizin önüne
Söyle ;
Kırılmak mı bu ?
Yoksa gerçekten yorulmak mı
Yorgunluğun üzerine ince beyaz bir şarşaf
Örtülür mü yaşanmışlıklar
Ya da unutulurmu
Kim unutmak ister maziyi söyle ;
Ben unutmak istiyorum dersen
Bil ki elinde bir fotoğrafım bile yok…