Kimsesiz bi gecede
ılık ılık yaz yağmuru yağacak üzerimize..
Sen başka bir yerde
ben köhne, rutubetli odamda,
çatlak duvarların arasında,
isli tavanın altında yapayalnızken..
Senin pembe panjurlu pencerenden süzülürken yağmur
benim çatlak duvarımdan sızacak.
Yada çatım damlatacak azar azar damlaları üzerime..
Herşeye rağmen yağmurun sesi rahatlatacak beni,
toprağın kokusu geldiğim yeri hatırlatacak nihayetinde..
Sen yıldırımlardan korkacaksın hep olduğu gibi
ve olmayacak yanında hiç kimse…
O gün tutacağın bi elim,
yanına sokulup sığınacağın bi kalbim olmayacak yanında.
Her düşen yıldırım senin tenini yakacak,
kalbini parçalayacak,
kırık sesler yankılanacak odanda…
Öcünü alacak hayat, ahı tutacak
ve ben olmayacağım, kimse olmayacak yanında…
Şimdiden alış olur mu,
çaresiz bakışına dayamam nede olsa.
Ben alıştığım sensiz uyanmaya,
acılar içinde bütün gün kıvranmaya..
Uyusam bile ki uyuyamam alıştım sağa sola dönüp durmaya..
Sende alış, şaşırma o gün.
Kimse gelmeyecek, gelmez mezarına…
Bir dahi hakkım helalse bile,
fazla umutlanma,
ardından ağlamayacak hiç kimse…
Güle güle kimsesizliğim,
kimsesizliğe…
Hasan Bulut | kimsesizliğim
Not: Paola 11099 eşliğinde okunması önerilir…
twitter.com/duyguhamali
facebook.com/hasanbulutduyguhamali