Öfke yaklaştı
İntihar elini uzattı
Mektubun gözleri kamaştı
Nefesin bu son dakikalarıydı
Sevdiği her şeyi öldürdü insan
Bazıları buna hastalık dedi
Herkes kendinden bi haberdi
Bir son belirdi gözünde ama elleri uyuya kaldı
Aklı ihanet etti kalbine
Ağlayan çocuğunu susturamadı anne
Mürekkepleri bitti
Mürekkebi bitti
Bu boşluğun sonsuzluğuna işaretti
Onun en büyük çaresizliğiydi
Sonra kayboldu gölge
Önce öfke sonra eller ve gözler
Bir tek mektubu kaldı geride
1 comment
Merhaba Melisa hanım. Şiirinizi okudum. Bana sanki kesik kesik, bir şeylerin özeti geçiliyor gibi hissettirdi. Anlatmak istedikleriniz çok resmiyet barındırıyor. Betimlemelerinizi biraz daha süslü kelimelerle güzelleştirebilirsiniz. Korkarım ki sadeliğe kaçarken monotonluğu yakalıyorsunuz. Bir adamın bir yerden bir yere gidişini tek kelimeyle de anlatabilirsiniz. Bir kitap halinde de anlatabilirsiniz. Detaylara biraz daha değinirseniz kanaatimce hoş olacaktır. Saygılarla 🙂