En çok kendime kırgınım ben, en çok kendime kızgın, varsa bir lanetim o da kendimedir. Gün saymayı geçtim ben artık saniyeler bile geçmiyor sanki her dakika da bir can veriyorum daha kaç canım var, daha kaç kez ölmeliyim hiç bir fikrim yok. Bu benim göz yaşlarım da ilk boğuluşum değildir fakat göğüs kafesimi en derinden yakan bu acı hiç olmamış gibi, her bir kesik nefes alışımda ölecekmişim gibi. Kelimeler bile sırt dönüyor bana, vicdanın hiç sızlamıyor mu diye haykırıyorlar yüzüme. Artık sonbahardaki yapraklar kadar değerim yok benim. Kalbi buz tutmuş bir cani gibiyim, en çokta kendime zarar vermekteyim. Sevdiğime derin derin iç çektirenim ben. Ne yazık bana, diri diri ateşlerde yanıyorum da bir damla su verenim yok. Ne yazık bana, kendi nefesimde boğuluyorum da hayatımdaki düğümleri çözecek kimsem dahi yok.
Yağmur Sevim