Kar havanın sertliğini alıyor, yavaş yavaş, nazlı bir sevgili gibi
Bir çocuğu incitmekten korkuyormuş gibi
Son ekmeğini başka biriyle paylaşan biriymiş gibi gökyüzünü paylaşıyor
Gökyüzünde olmak için tek şansı olduğunu bilmiyormuş gibi
Yağmurlar gibi yaralamıyor insanları
Eski anıları canlandırmıyor
Gözlerine nemler bırakmıyor
Yalnızlığı çağrıştırmıyor
Saflığın türküsü gibi
Bizden, ürkek ve narin
Insanları şenlendirip dertlerini unutturuyor
Umut aşılıyor herkese
Yaşam için gerekli olan umudu
Geçmişe değil geleceğe bakmayı öğretiyor
Geçmişe dokunduğunda, kara dokunmuş gibi oluyorsun
Suya dönüşüyor ve yok oluyor dertlerin gibi
O suların, yeni umutları yeşerteceğinden habersiz
1 comment
Tarzınızı çok beğendim.Bu ve diğer yazınızda da.Başarılar.