Çocukluğumdan beri, hep kahramanları izledim o eski kare televizyonlarda. Kahraman olma isteğimi de burdan kazandım galiba. Hani o saçma geçen çocukluğumdan beri vardır bu hissim. Çocukluğumu kahraman olmak, gençliğimide kahramanın olma isteğiyle geçiren biriyim şu an. Seni her gördüğümde kapıldığım o saçmasapan, dışlanmış duygu beni mahvederken tek istediğim sadece kahramanın olmak. Ama “Sen” adlı
şehrin “Ben” adlı bir kahramana ihtiyacı yok sanırım.. Hayatımda, hayatında I.tekil şahıs olmak kadar hiçbir şey istemedim.. I. tekil şahıs, “Ben.” Bencilce bir fikir ama, ölümsüzleştirilmiş bir picasso tablosu kadar asil. Evet, ben sen şehrinde yaşayan içten içe her gün ağlayan ve gittikçe sefilleşen hayatında bir kez bile olsun kahramanın olma isteğini taşıyan kişiyim.. I.Tekil kişi olamamaktan, sen şehrinin kalbini alamamaktan bıkmış biriyim.. Kısaca ben kim miyim? Ben; Hayatı boyunca en kalabalık ortamda bile yalnız kalacak III.Tekil şahısım..
Fatih Öz.