“Cahildim dünyanın rengine kandım.”
Neşet Ertaş
Kaçıp kurtulmanın bir yolunu arıyoruz çoğumuz ama neyden? Neden kaçıyoruz düşünmeden sadece hayatın sillesini yediğimiz her adımın birer sınav olduğunu kabullenmişiz. Tabularımızı yıkamadık henüz öyle bir teknoloji icat edilmedi. Ruhumun yaralarına batikon işlemiyor. Sigara söndürdüğüm kollarıma hiç bir sevgi iyi gelmiyor. Peşinden sürüklendiğimiz her hayal bizi biraz daha çukurun derinliklerine sokmadı mı? İhtişamlı hayatların topunun canı cehenneme. Yıkamadığımız ön yargılarla dolu bir hayat geçirdik. . Kime güvensek ya kapı oldu ya duvar. Bir insanın duvara dönüşmesi çok kısa sürüyordu. Günde binlerce insan duvar oluyordu. Bu yüzden çoğumuz has duvarlarla konuşmaya başladık. Çünkü beton duvarlar yalan söyleyemezdi. Kaç sigara geçer bir ömürden bilinmez kaç kadeh içilir sayılmaz. Kaç insan sevilir kaç insan unutulmaz. Bazıları için intihar bir ecel şeklidir.