Göz kapaklarım, düşüyor gözlerimin üstüne
Kafamda bir ses;
Halvet çalıyor; enstrümantal.
Şimdi Eminönü ıssız,
Burası balık kokmuyor artık.
Tek duygu var ve karşılıksız.
Her yerde tıklım tıklım yalnızlık.
Zaman o anda sabitlenmiş gibiydi,
Ama dünya, sanki daha hızlı dönüyordu.
Hissetmek işiydi zaman..
Yüreğim bir devir atlatıyordu;
Unutulur mu o kadar gam o kadar an..
Kayboluyordum bu şehrin sokaklarında,
Varlığın kolumda değil ruhumdaydı artık,
Münzevi haldeydim Çemberlitaş’ta.
Ruhum ayna gibiydi, ama kırık..
Hepsi kendi sonsuzluğuna uzanmıştı,
Sonsuzluğun ucunda keş bir yalnızlık.
Ve hepimiz oradaydık..
Biz mutsuz insanlarız;
Ama ayyaş,
Ama yapayalnız.
SONER BORAN