Yine bir damla düştü kirpiklerimin ucuna.
Akıyor da akıyor, durduranı yok. Sanki yağmur olmaya niyetli. Coşturanı ise buğulu gözlerden uzaklaşıyor gibi.
Ben seni ne sensizliğinle, ne de varlığınla kabul ettim.
Ben seni öyle bir yere koydum ki; merakı olanın merakını, ancak her damlanın tadını gidersin diye.
Ama bazen de yorgun düşecek gibi olur gözlerim. O an yüreğimin Züleyha tarafı hicrete hazırlanacakmış korkusuyla, kendi benliğimden sıyrılıp tamamıyla sen bile olamıyorum.
Öyle hasret kalmalıyım ki, gözyaşlarımın bir damlası zemzem misali başka damlalara karışıp Aşk’a davetkar olsun.
Çünkü gözyaşlarımın her damlasında sen varoldun.
O vakit inanıyorum ki göz pınarlarım hiç kurumayacak.
Ve yine bir damlanın selamıyla…