Gecenin sessizligi ne kadar garip, günün bütün gürültüsüne nasil meydan okuyor. Bütün insanlik uyurken kalemin kagida olan aşkı nasil sesli haykiriyor kelimeleri. Kalbimin atışı kulaklarimin icinde ayni ritimle nasil bastiriyor sessizligimi ey yar…
Ayak seslerimi hic duymadan yürümüşüm bunca sene, bunca sene ben gecenin sessizliginde kendimi ne az dinlemisim….
Gecenin en güzel sessizliginin suyu yüzü hürmetine seni ne çok özlemişim ey yar, kafamda dolaştığın ve arkana baka baka uzaklaşıyor oluşunu ayak seslerimde duydum bu gece. Hala görünürdesin, ay isigi altinda heybetli bir gölge… özledim ey yar gecenin suyu yüzü hurmetine dönsen ay isigi vursa yüzüne… ‘01:28’