Gece, duman kokuyordu
Kalktı, dışarı çıktı, etrafına bakındı
Mutsuzdu, yüzünden belliydi
Çakmağını ateşledi, bir sigara yaktı.
Montu da yoktu üstünde üşüyecekti
Gerçi o soğuğa dayanır, çorap bile giymezdi.
Yavaşça çöktü olduğu yere
Gözleri gökyüzünün karasına dikilmişti.
Halbuki gece, duman kokuyordu.
Yanağından süzülen yaşları gördüm sonra
Yanına gidip omuz olmak istedim, yapamazdım
Gelmeyeceğimi bildiğinden midir nedir
Hiç bakmadı sağa sola
Sigarasını bitirip içeri girdi
Gece, duman kokuyordu
Ve o, gecenin bu duman kokusunu hiç sevmezdi.
2 comments
“Gece, duman kokuyordu
Ve o, gecenin bu duman kokusunu hiç sevmezdi.”
Merhabalar Zehra hanım. Şiiriniz çok hoş. Gerçekten okurken yaşamış kadar oldum. Bilhassa detayları çok iyi yakalamışsınız. Sanki bir fotoğrafa bakar gibi hissettim kendimi. Dilerim daha nice güzel resimler çekersiniz gönlünüz ile. Saygılarla.
Güzel yorumunuz için teşekkür ederim. Saygılarla.