Biraz samimiyet biraz da sevgi. Biz içtenlikten yoksun hayatlarımızı yaşarken,ne kuşlar kaldı ne sazlar; şarkılarımız sahte, aşklarımız geçmişte kaldı. Biz geçmişte kaldık hocam biz, insanlık geçmişte kaldı. Adını bile koyduk “nostaji”: adı da hissettiklerimiz gibi yalan sadece. Göremedik eskilerin ruhunu, özünü. Sahi, neydi Dünya’nın özü? Öz’ü basit; özü insanlık hocam, herşeyin başı insanlık -manevi olan insanlık- şarkıların, çocukların, gökyüzünün içindeki insanlık. İnsanda olmayan insanlık. Nazım’ın da dediği gibi: Bulutu,makinayı,kitabı sev İnsanı hepsinden önce.