Hayattan en büyük darbeyi tüm yaşam hevesimi imkansız biri için harcadığımı öğrendiğimde aldım. Elime verilen tüm hevesleri tek tek çöpe atmış gibi hissetmem gayet doğal karşılanmalı. Tüm hayalleri tek tek uğruna heba etmek sonradan canımı acıtmıştı.
Bu sevda denilen devasa his yoğunluğu, benliğimi kaybetmeme sebep olmuştu. Sevdanın tam ortasındayken tüm hisleri elimden kaçırdığımı bilmiyordum. Hayaller bitmez, hevesler tükenmez sanıyordum. Öyle değilmiş, çok geç anladım.
Anladım bazı şeyleri, elbet anladım. Anladığım da kendimi hissiz bir ruhun içinde hapsolmuş buluverdim.