DÜNYA DÖNERKEN BİR EZGİ MIRILDANIR. BU TINIYI DUYAMAYANLARA İTHAFEN.
Ne zaman düşünsem duruyor dünya,
Durduruyorum düşünceleri,
Bi tanesi yaramazlık peşinde.
Durduruyor dünyamı.
Sus diyorum! , gitmiyor.
“Gel gel, daha fazla gel.”
Kaçıyorum, kovalıyor.
Bir adım atiyorum,
Ne geliyor ne de gidiyor.
Bende hayretle koşup yakalayacağım günü bekliyorum.
Avuçlarımda parmaklarını saymayı düşlüyorum.
Kollarımda kaybolmamasını istiyorum.
İstedikçe kavrıyor beni boğazımdan.
Nefes alamadıkça yalvarıyorum tanrıya,
“Cesaret biraz daha cesaret…”