Aşk artık içimizden uzun bir yolculuğa çıktı…
Sen…ölümüm,kalımım,savaşım,sevişim…
İnsanlar ağlıyor, bazı nedenlerden bir yerlerde.
Ben seni seviyorum hunharca.
Yeni bir yıl…
Tam o anda akreple yelkovan fısıldaşırken,
Sözler verecek sevgililer
Öpüşler çağıracak aşkı
Kadehler devrilecek,umutlar yitip gitmemek için
bıkkınlık verecek solmuş aşklara…
Yakacak yıkacak bu sevda beni. Razıyım.
Ve sen gittin.
İçimde parlayan bir yanardağ bıraktığını bilmeden.
Biliyormusun, en çok iki kere parladı gözlerim,
İlki;
Uzaktan bana küçük bir çocuk edasıyla gülümseyişindi.
Öyle açtım ki kollarımı… Sarıldım sana. Güçsüzdüm.
Gözlerim kilolarca cila yemiş gibilerdi.
Ve ikincisi;
Giderken ardından ağlayışlarımdı…
Seni gördüğüm ilk an sevgili
Sarfedilecek onca kelama söver.
Gittin.
Ardında sadece acı bıraktın ve bir ömre sığmayacak anılar.
Olsun ben o acıyı da sevdim.
Ne doğru söylemiş bir yerlerde herhangi biri;
Aşk; birine seni yok etme gücü verip bunu kullanmayacağı konusunda,
ona güvenmektir.
Gülümsemenden öpüyorum Sevdiğim
Bugün sensizliğin ilk ömrü…