Hayat, yalnızca “merhaba” demeyi öğretir. Sonrasını bizden bekler. Neye uğradığımızı anlamaz ve etrafımıza bakarız. Kuşlarla konuşuruz, ağaçlara saygı duyarız. En yakın dostlarımız, annelerimiz ya da babalarımızla aynı dili konuşamayan canlılardır. Sonra ilk kelimeyle gelir ve git gide büyür körlüğümüz.
Doğaya küseriz, insanlar yüzünden.
Hayvanlara küseriz, insanlar yüzünden.
Kuşa, ağaca, şu anda konuşamadığımız her şeye, herkese küseriz; çünkü hayatımıza giren insanlar vardır. Ve, evet, bir insanın hayatını ancak başka bir insan karartır.
Burada paylaşacağım bütün yazılarımın ismi bu yüzden “Boşlukta Kalmış Kelimeler” olacaktır.
–merhabam böyle olsun, devamında görüşürüz-