Papatyalar kondurdu şiirinin köşesine şair,
Beyaz kadının mavi gözleri için.
Renkleri ayırt edemezdi pek,
Fakat anlamıştı mavinin bu tonunu ömrünce unutamayacaktı.
Beyaz kadın habersiz nice sevildiğinden,
Her sabah papatyalar topladı kapısının önünden,
Bu kadarı gelmişti şairin elinden
Papatyalar kondurabilirdi hayatına kadının,gönül bahçesinden.
Şaire yetmemiş olacak -ki-
Boşverip papatyaları,
Çekildi kendi köşesine.
Oysa kadının hayat boyu umduğu daha fazlası değil,
Bir demet papatya…