Az biraz sen varsın bu mısralarda,
Satır aralarında gülüşlerin saklı.
Bir bir dokunuyor yüreğime, ellerin kadar yumuşak kelimeler.
Gözlerin kadar, derin anlamlar yükleniyor üzerine.
Büyük senle başlayıp, seninle noktalıyorum cümlemi.
Az biraz sen varsın, gezmişliğimde.
Patikalar kadar uzun kirpiklerin uçurumlara çıkarken,
Bir de köprülerin var, beni sana bağlayan.
Sınır kapılarını aç, sana kavuşayım, mültecidir yalnızlığım.
Yurdum senin yanın, şehrim sensin, sende yaşamalıyım.
Düşünebilmek seni!
Bir dağ başı göleti kadar, berrak gözlerine dalabilmek,
Uçsuz bucaksız ormanların, sessizliği içinde bulabilmek seni.
Seni bağırabilmek, dipsiz uçurumlardan.
Dedim ya, az biraz sen varsın her yerde, düşüncelerimde sen.
Onca diyar gezdim, bilesin, güneş her yerde aynı doğmuyor.
Irmaklar, dereler, akarsular aynı şekilde akmıyor her yerde.
Toprak kokusu bir değil ya da gökyüzü.
Ama hepsinde bir parça sen.
Çöl rüzgarlarında kayboluyorum bazen,
Fırtınalara tutuluyorum kıyısız denizlerde,
Nehirler boyu sürüklenirken bedenim,
Her seferinde yaşıyorum ya sebepsiz,
İçimde az biraz sen.
Ozan BEKTAŞ