Şubat bitti bitiyor bile, oysa ne güzel planlarım vardı benim. Sene başında söyleyecektim sana, sen umursamayacaktın ama ben artık içimde tutmayacaktım. Hâlâ neyin kavgasını veriyorum inan bende bilmiyorum. İçimde artık sana yazmak da gelmiyor. Biliyorum çünkü hiç bir şey değişmeyecek. Belki on dakika belki yarım saat sürecek konuşmamız. Sonra? Sonrası yok. Bitti. Belki başka zaman “ben” yine yazarım sana.
Böyle gitmez. Böyle gitmiyor. Şu olsun hayatımda diyorum, birden resmini görüp, onun gibi olmaz be Montana deyip bırakıyorum düşleri mi. İnsanları sevmiyorum köpeklerden korkarım, çayı sevmiyorum-senin dediğin gibi- ellerimi sevmiyorum. Sonbaharı da sevmiyorum artık. Senin yüzünden hiçbir şeyi sevemiyorum, sadece sen. Ama senin bunlardan haberin olmadan ot ot yaşayıp keyif çatmanıda sevmiyorum.Ben seni sevmiyorum galiba. Bilemedim.
Artık ümit dolu yazamıyorum sana, tükettim hepsini. Ağladım, kimseye-özellikle sana- anlatamadım. İçimde yeşerttiğim umutlarımın üzerine ektim umutsuzlarımı, kahkalarımızla yeşerttiğim umutlarımı gözlaşımla kuruttum. “Bir gün olacak biliyorum”ları “Asla olmayacak”lı cümlelere bıraktım.Cok küçük bir şey, ufak bir şey söyleseydin mesela. Ama sen yapmadın. Yapamadıklarını yazıyorum yine sayfalara. Sana asla söyleyemediklerimi. Bir gün olurda okursan, sadece gül “ulan amma seviyormuş” de ve gül. O ilk gördüğüm gibi..
24.02.2015
