Geliyor tokat gibi vuruyor yüzüne ” ayrılalım ” kelimesini..
Yavaş yavaş ilerleyen ölümün bu darbeyle son buluyor.
İçindeki acıyı anlatacak kelime bulamıyorsun.
Tüm vücudun ağrıyor, yatsan olmuyor, kalksan olmuyor.
Hiç bir ilaç fayda etmiyor..
Müzik dinliyorsun, her notada aynı yüz gözüne geliyor..
Şarkılara son verip, sessizliği dinlemek için başına göğe kaldırıyorsun ki,
Gökyüzü bile içini açmıyor..
Etrafındakilerin ” geçer, unut, ağlama, kendine gel ! ” kelimelerini görmüyorsun bile..
Senin için, bir boşluktur hayat artık.
Tek bir neden kalmıştır tekrar nefes almak için,
” Kızım, sabah oldu uyan artık ” sesi seni hayatta tutmak için saçar ışıklarını..
İçindeki acıyı, o sesle kapatırsın.
Sarıldığın yeni hayatın adına ” Anne ” dersin..
Şimdiye kadar gidenlerden sonra, o hep kalacaktır, bilirsin.