Mutlu , mutluluk, gülümsemek.
Bana mutluluğun kelime anlamını sorsanız hiç tartışmasız ‘mutluluk annemin gülüşüdür’ derim. Çünkü o kadar az ve nadir gördüğüm bir eylemdir ki o, günlerce hasret kaldığım günlerce mutsuzluğumla savaştığım dudaklarımda gülümsemek adına bir milim kıpırdamadığı, göz bebeklerimin sevinçle parlamadığı zaman dilimidir. Annemin en içten güldüğü vakit annesi ve kardeşleriyle birlikte geçirdiği anlarda gün yüzüne çıkar. Tıpkı bardaktan boşalırcasına yağan yağmurun ardından gökkuşağının şehri neşelendirmesi gibi. Burda yağmurlu gün ikinci ailesi yani biz oluyoruz sanırım. Gözlerimizde hep bir hüzün hep bir nem var. Hep bir arayış. Bu küçük bedenime fazla geliyor herşey. Bu fazlalıklar içinde boğuluyorum. Kayboluyorum..