Yalnızlık , aslında birçok adı vardır,en net hali de, ne kadar yalnız hissetiğinle alakalıdır. Herkes yalnız kalabilir de. Hem yalnız hem de çaresiz olmak bütün çıkar yollarını kapatır.Hepimiz yalnız da Peki ya; Kağıt toplayan bir çocuğun yalnızlığını hissedebilir misin? Gözlerindeki umutsuzluğu anlayabilir misin? Sen hayata artı katmak için uğraşırken, onun bir hayatı ayakta tutmanın çaresizliğinde boğulmasını hissedebilir misin? Çöp toplayan annesinin, yanında oynayan küçük kız çocuğunun geleceğine dair kaygı yaşar mısın? Ya da annenin içine işleyen kimsesizliği, yoksunluğu anılarına sığdırabilir misin? Hayata tutunmak için verdiği savaşta müttefik olabilir misin? Ya da Ufak kızın arkasında ki sağlam bir gölge olabilir misin? İşte o anne en büyük gölgelerin, en asıl ruhunu taşıyor. yoksunluğa yenik düşmeden ,kurumuş dudaklarından bir cümle çıkıyor.
“Yola çıkma kızım”. .
Bütün ANNE”lere..
ilhan Aktaş