Ve işte şimdi gidiyorum. Ailemden beş yıl ayrı yaşadığım yetmezmiş gibi bir beş yıl daha ayrılacağım onlardan. Şu geçirdiğim zor günlerde yanımda sevdiklerimin olmasını isterken, destek yerine köstek oldular bana. Ve bu çok koyuyor işte insana.
Ağladıkları zaman yanında olduğum insanlar; ağladığımı gördükleri halde ‘neyin var?’ diye sormadılar bana. Hastalandıklarında her gün ‘nasıl oldun?’ diye sorduğum insanlar bir geçmiş olsunu zor gördüler.İnanamıyorsun ama yaşadığın her şey gerçek işte. Bu dünya bu kadar. Alışıyorsun; kısacası alışmak zorundasın. Bir aydan kısa bir süre sonra gidiyorsun ve yapacak bir şeyin var mı sanıyorsun? Maalesef.
Verdiğin değerin bir çöpten farkı yok şimdi. Nerede atıldıysa oradalar. Üzülüyorsun ama üzülmek hiçbir şeye çare değil.