Biz ayrı bulutların ardından aynı yıldızlara bakardık bayım. Bunu bilmek yeterdi bazen. Ve siz gönlümü tütsülerken, ben karanlığı delen dolunaya bir kez daha aşık olurdum. Yıldızlara salıncak kuran çocukları izlerdim uzaktan. Onların yerinde olabilmek için ortaya konulacak bir varlığım dahi yoktu, olsun isterdim.
Demiştim ya, ben mutlu olmayı beceremeyenlerdenim bayım. İçimde çırpınıp duran o Pollyanna’da olmasa…
Tuğçe Hızal