Canım o kadar yanıyor ki buraları böylece bırakıp uzaklara gidesim geliyor.Arkama bakmadan,bir kaç eşya ile çok uzaklara. Ya da tamamen yok olasım,herkese nefretimi kusup sonra da yok olasım geliyor.İçimde öyle bir dert yığını var ki ne tarafa dönsem,nereye gitsem hep canımı yakmaya devam edecekmiş gibi.
Öyle benimsemişim ki acılarımı onlar da beni tabi.Ruhumun birer eksilmez parçası olmuşlar.Hani öyle çok alışmışım ki acılara tekini kaybetsem aramaya koyulacak gibiyim.
İçimden atıp onlardan kurtulmaya çalıştığım dönemler oldu elbet.Epeyce uğraştım ben içimden söküp atmak için acıları.Olmayınca olmuyor derler ya hani.Ne kadar da doğru.Olmayınca olmuyor.